Rozdział 1

We wtorek znów były zajęcia z profesorką, która faworyzuje chłopaków. Rozumiem, że mąż i trzech kochanków jej nie zaspokajają, ale niech nie poświęca temu tematowi całych wykładów. No i po drugie, skoro chce mieć tak młodego kochanka, to niech umawia się z nim po zajęciach i nie daje mu forów.

- Nie wiem jak ja wytrzymam dwie godziny z tym babskiem. Ona jest okropna. - narzekała Nina, która szła po mojej lewej stronie.

- Ja też nie wiem. - odpowiedziałam jej. - Skończmy ten temat, bo jeszcze nas usłyszy. - rzuciłam i chwyciłam klamkę od drzwi.

Weszłyśmy do sali zagadane, lecz nikt tego nie zauważył. Usiadłyśmy w drugiej ławce i wyciągnęłyśmy zeszyty. Trzeba notować uważnie, bo ulgi na urok osobisty nie ma się co spodziewać.

Pani profesor weszła do sali pięć minut po czasie.

- Witam państwo! - przywitała się, ale nikt jej nie odpowiedział. - Dzisiejsze zajęcia zaczniemy od wejściówki. Wyjmujemy kartki i piszemy kartkówkę z historii kultury gotyckiej.

No super. Pamiętam tyle co nic, ale mam nadzieję, że jakoś to zaliczę.

Wyciągnęłam kartkę i trzęsącą się ręką zapisałam pytania, a później odpowiedzi.

- Oceny poznacie na następnych zajęciach. A teraz przejdźmy do dzisiejszego tematu... - ciągnęła swój monolog, a ja notowałam najważniejsze rzeczy.

Po wykładach była krótka przerwa i ćwiczenia z kolejnym profesorem. Nie pamiętam dokładnie jego nazwiska, ale jest całkiem spoko. Jest wysokim szatynem, koło pięćdziesiątki. Zna się z moim ojcem, ale nie daje mi z tego powodu forów, bo chce być uczciwy w stosunku do innych studentów.

- Na dzisiejszych zajęciach będziecie pracować wspólnie. Przygotujecie makietę budynku w stylu gotyckim. - poinformował nas. - Wszystkie materiały leżą na waszym dzisiejszym stanowisku pracy. Powodzenia. - dodał i rozsiadł się w swoim fotelu.

Zabraliśmy się do pracy, bo 2,5 godziny to strasznie krótko.

- Daisy jak tam twoja kariera? - rzuciła złośliwie Justine, która jest strasznie zazdrosna.

- A dobrze. - uśmiechnęłam się do niej sztucznie i wróciłam do pracy.

- A ten twój na R, jak tam? Zwrócił wreszcie na Ciebie uwagę? - nie odpuszczała.

- Ten mój na R, ma na imię Ryland. I nie, nie zwrócił jeszcze uwagi, ale niebawem to się zmieni. - zacisnęłam ręce ze złości.

- Nie bądź tego taka pewna. - dodała.

Nie miałam ochoty z nią dyskutować, więc zaczęłam ją ignorować. W końcu to tylko zazdrosna Justine, z którą muszę wytrzymać jeszcze niecałe cztery lata, bo jeśli chce się być magistrem trzeba się poświęcić. Tak, niebawem kończę pierwszy rok i nie mam zamiaru się poddać.